Pielgrzymka jako podróż podjęta z pobudek religijnych do miejsc świętych jest przede wszystkim wyborem, ponieważ każdy z nas jest powołany do duchowego kapłaństwa: „Idźcie i głoście”. Jest również oazą przyjaźni, w której uczymy się służyć drugiemu człowiekowi poprzez pomocną dłoń i otwarte serce. Aby pobudzić ducha wspólnoty i wcielić w życie przykazanie miłości, wspólnota Żywego Różańca oraz pątnicy z okolicznych parafii – jak co roku – wyruszyli na pielgrzymi szlak.
Pierwszym – i jakże ważnym z nawiedzanych miejsc – było Sanktuarium św. Jacka w Legnicy, gdzie w grudniu 2013 r. miał miejsce cud eucharystyczny. Przed Mszą św. pielgrzymi wysłuchali niezwykle emocjonującej relacji przybliżającej historię tego nadprzyrodzonego wydarzenia, które po prawie trzech latach badań uznano za cud. Następnie uczestniczyli w Eucharystii sprawowanej przez o. Artura w ich intencji. Mogli również w osobistej modlitwie w kaplicy, gdzie przechowywana jest relikwia cudu eucharystycznego, kontemplować obecność Chrystusa w Jego Ciele i Krwi.
Umocnieni duchowo wyruszyli do Krzeszowa, gdzie w pocysterskim opactwie z XIII w. znajduje się obecnie bazylika mniejsza pw. Wniebowzięcia NMP, przepiękny barokowy kompleks, który urzeka przybywających swoją historią, monumentalnością i bogactwem, ale przede wszystkim skrywa w sobie cudowna ikonę Matki Bożej Łaskawej. Cudowny obraz Bogurodzicy jest od wieków czczony w Krzeszowie. Ikonę datuje się na XIII stulecie, co czyni ją najstarszym obrazem maryjnym w Polsce. Została napisana na desce o wymiarach 60 x 37 cm i przedstawia Maryję z dzieciątkiem na prawym ramieniu. Od przeszło 600 lat obdarza pielgrzymujących do Niej Polaków, Niemców i Czechów potrzebnymi łaskami.
Drugi dzień pielgrzymki był w dalszym ciągu podążaniem z Maryją do Jezusa. Pierwszy przystanek na pielgrzymim szlaku miał miejsce w Sanktuarium Matki Bożej Wambierzyckiej Królowej Rodzin. Oczarowani pięknem niedzielnego poranka pątnicy udali się na Mszę św. do wambierzyckiej świątyni. Prowadzą do niej monumentalne, kamienne schody o trzech ciągach. Wszystkich stopni jest 56, z czego 33 w środkowym ciągu symbolizuje lata życia Jezusa na ziemi. Kolejnych 15 stopni oznacza lata życia Maryi przed jej Boskim Macierzyństwem. Imponująco wielka fasada ma 52,5 m wysokości, utrzymana jest w stylu późnego renesansu, podzielona na trzy części. Pośrodku półkolistej wnęki, w osi fasady znajduje się duża drewniana rzeźba Matki Boskiej Wambierzyckiej z połowy XVIII wieku, a nad nią widnieje emblemat z herbem papieża Piusa XI.
Wnętrze świątyni utrzymane w duchu baroku zdobią malowidła, obrazy i rzeźby, spośród których na szczególną uwagę zasługują dzieła Karola Sebastiana Flackera: ambona, będąca rzeźbiarską kompozycją wyrażającą słowa maryjnego hymnu Magnificat i ołtarz główny mieszczący cudowną figurkę Matki Boskiej. Figurka wraz z cokolikiem wykonana jest z lipowego drewna w stylu gotyckim, ma 28 cm wysokości. Przedstawia ona Matkę Bożą z nagim Jezusem na ręku. Dzieciątko w prawej ręce trzyma ptaszka, a lewą sięga po owoc, umieszczony w lewej dłoni Matki. Głowy Maryi i Jezusa ozdobione są koronami. Cała figurka jest polichromowana.
Ze schodów wambierzyckiej świątyni rozciąga się panorama na kalwarię wambierzycką. Jej bogaty program ikonograficzny a także nazewnictwo wzniesień otaczających miejscowość nasuwają skojarzenia z Jerozolimą i innymi miejscami opisanymi w Starym i Nowym Testamencie, np. wzniesienie, na którym znajduje się kościół, nazywa się Syjon, a leżąca naprzeciw góra to Kalwaria. Znajdująca się na południe od Kalwarii Góra Nowa, nazwana jest górą Horeb, Synaj, Tabor. Historyczną nazwę nadano także potokowi przepływającemu przez Wambierzyce – to Cedron. Jego dolinę określa się Doliną Cedronu lub Doliną Jozafata. W tej pięknej scenerii pątnicy odprawili nabożeństwo drogi krzyżowej, którego rozważania skupiały uwagę na miłości miłosiernej, otwartej na drugiego człowieka, gotowej do służenia bliźniemu, ofiary aż po krzyż.
Ostatnim punktem na pielgrzymim szlaku było Bardo Śląskie. Jego bogata historia jest historią nie tylko miasta jako takiego – wiąże się z nią również historia całej naszej Ojczyzny, a także innych państw – Czech, Niemiec oraz kościoła powszechnego. Znajduje się bowiem w tym miejscu kościół pod wezwaniem Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny datowany na XVII w. a w nim figura Matki Bożej. Jest to niewątpliwie najstarszy drewnianym zabytek rzeźby romańskiej na Dolnym Śląsku i w Polsce. Wykonana z drzewa lipowego mierzy 43,3 cm wysokości. Maryja siedząca na tronie trzyma na kolanach Dzieciątko. Matka Boża, której oblicze jest zwrócone w dal, uśmiecha się nie tyle do patrzącego, ile do samej siebie, w jakiejś głębokiej zadumie nad swoją godnością i bożą tajemnicą, jaką reprezentuje. Z powodu tego uśmiechu niektórzy nazywają ją „Madonną uśmiechniętą”.
Tegoroczna pielgrzymka wspólnoty Żywego Różańca rozpoczęta przy cudzie eucharystycznym wiodła pątników szlakiem „małych figurek” wielkiej orędowniczki naszej u Boga – Maryi. Umocnieni duchowo, z nadzieją i wiarą powrócili do swych rodzin, miejsc pracy, aby swoim życiem świadczyć o miłości Boga. Za organizację pielgrzymki dziękujemy serdecznie Pani Aurelii Kurczyńskiej, a za opiekę duchową s. Annie i o. Arturowi Zajchowskiemu.
